پنجشنبه, ۱۹ مرداد ۱۴۰۲، ۰۵:۱۱ ب.ظ
قرار تامین خواسته یکی از تدابیر احتیاطی است که به وسیله آن خواهان، عین خواسته یا معادل آن را از اموال خوانده تا پایان رسیدگی، توقیف می نماید تا قبل از صصدور رای تا از نقل و انتقال آن جلوگیری کند که بتواند طلب خود را وصول نماید. تامین در لغت به معنای ایمن کردن، حفظ کردن و امن کردن آمده است.
تامین دلیل
تصور کنید وارد یک دعوای حقوقی شده‌اید. مدارکی در اختیار دارید که حقانیت شما را ثابت می‌کند؛ اما نگران هستید که در آینده به هر دلیلی به این مدارک دسترسی نداشته باشید یا حتی از بین بروند. در چنین شرایطی، ابزاری به نام تامین دلیل به کمک شما می‌آید. ب
قدام قانونی برای جمع‌آوری و حفظ هرگونه مدرکی است که بتواند در دادگاه برای اثبات ادعای شما مورد استناد قرار گیرد. این مدارک می‌توانند شامل اسناد رسمی، شهادت شهود، اظهارات کارشناس، یا حتی بررسی و بازدید از محل وقوع موضوع دعوی باشند. دلایل مختلفی برای استفاده از تامین دلیل وجود دارد:
جلوگیری از از بین رفتن یا دستکاری مدارک
جمع‌آوری اطلاعات و مدارک قبل از طرح دعوی
تسهیل روند رسیدگی به دعوی
دستور موقت
بطورمثال: شما ملک خود را به شخصی می فروشید او در ازای قسمتی از ثمن معامله ( پول ) چک به شما می دهد.
در این مثال شما شرط حق فسخ گذاشته اید و شرط کرده اید که اگر یکی از چک ها پاس نشد حق فسخ معامله را خواهید داشت.
حال چک پاس نمیشود…
شما میخواهید حق فسخ خود را اعمال کنید و تنفیذ و تایید آن را از دادگاه بخواهید اما به جهت اینکه رسیدگی دادگاه طولانی است دغدغه این را دارید که خریدار ملک را به دیگری انتقال ندهد.
دادرسی فوری مبنی بر منع نقل و انتقال پلاک ثبتی … را تقاضا کنید تا خریدار، ملک را به دیگری انتقال ندهد.
مهمترین شرط صدور دادرسی فوری ، اثبات فوریت موضوع است.
اگر اصل دعوا در دادگاهی مطرح باشد مرجع درخواست دستور موقت همان دادگاه است
اما اگر فعلا دعوا در دادگاه مطرح نشده باشد ، مرجع درخواست دادگاهی می باشد که صلاحیت رسیدگی به اصل دعوا را دارد.
بطور مثال در مثال قبل چون دادگاه محل وقوع ملک مستند به ماده ۱۲ قانون ایین دادرسی مدنی صالح به رسیدگی است ، وکیل امور ملکی می بایستپیگیری دادرسی فوری را هم از همان دادگاه درخواست کند.
برای صدور دستور موقت ، اثبات فوریت موضوع شرط است برخلاف تامین خواسته که فوری بودن موضوع، ملاک نیست .
صدور دستور موقت منوط به احراز فوریت است اما تامین خواسته مستلزم احراز فوریت نیست.
اجرای دستور موقت منوط به تایید رییس مجتمع قضایی است اما اجرای تامین خواسته اینطور نیست.
قرار دستور موقت ضمن تجدیدنظرخواهی از اصل دعوا قابل تجدیدنظر است اما تامین خواسته قابل تجدید نظر نیست.
اگر تقاضای دستور موقت قبل از اقامه دعوی باشد متقاضی باید ظرف ۲۰ روز از تاریخ صدور دادخواست خود را تقدیم کند اما در تامین خواسته ظرف ۱۰ روز از تاریخ صدور تامین خواسته باید اقامه دعوی کند.
در تامین خواسته الزاما مال توقیف میشود اما در دستور موقت الزاما توقیف مال نیست بلکه بجز توقیف مال ؛ عمل یا منع از انجام عمل هم می تواند موضوع دادرسی فوری باشد
در تامین خواسته بدون تودیع خسارات احتمالی هم ( درموارد گفته شده مثل : دعوا مستند به سند رسمی باشد-اسناد تجاری واخواست شده-خواسته در معرض تعدی و تفریط باشد) امکان صدور تامین خواسته وجود دارد اما در دستور موقت بدون اخذ و تودیع خسارت احتمالی قرار صادر نمیشود.
خسارت احتمالی در تامین خواسته حتما باید وجه نقد باشد اما در دستور موقت میتوان ، اموال دیگری مثل ملک را به عنوان خسارت احتمالی معرفی کرد .
ستور موقت دستوری است که فردی ذی نفع می تواند از دادگاه درخواست کند تا عملی را انجام دهد و یا انجام کاری را منع نماید . در واقع دستور موقت ممکن است دستور توقیف مال باشد تا جلوی نقل و انتقال آن گرفته شود و یا انجام عملی و یا منع از امری باشد . دستور موقت دادگاه هیچ تاثیری در اصل دعوا ندارد و دادگاه در صورتی که فوریتی باشد این دستور را صادر می کند .
