فرق قرار تامین خواسته با دستور موقت

 

 

قرار تامین خواسته:

فرض کنین شما از علی اقا ماشین خریدین پولش رو دادین ولی ماشین هنوز بهتون نداده. اقامه دعوا برعلیه اون میکنین. خواسته شما یک ماشینه. شما میترسین که فرشنده ماشین رو ناپدید وگم وگور کنه یا بیاد ماشین رو به یکی دیگه بفروشه. برای اینکه از اینکار جلوگیری کنین. تا مشخص شدن وضعیت دعواتون درخواست توقیف ماشین رو میدین به عبارت دیگه خواسته خودتون رو با اینکار تامین میکنین.

در ازای تامین خواسته ای که میدی باید خسارت احتمالی براش پرداخت کنی. در هر حال ما داریم ماشین طرف رو توقیف میکنیم. اگه ادعای تو ادعای واهی باشه این خسارت احتمالی بابت این ادعای واهی تو گرفته میشه. پرداخت خسارت احتمالی یک سری استثنائاتی داره. مثلا اگر ادعای شما مستند به سند رسمی باشه نیازی به پرداخت  خسارت احتمالی نیست.

 تامین خواسته مختص دعوا مالیه، قابل تجدیدنظر نیست. اما قابلیت اعتراض توسط ثالث رو داره.

در مقابل تامین خواسته ما چیزی داریم به نام دستور موقت.

دستور موقت برای اموری صادر میشه که نیاز به تعیین تکلیف فوری داره. مثل چی؟ مثل حضانت بچه.

پدر مادری که میخوان از هم جدا بشن تا صدور حکم نهاییشون دادگاه، دستور موقتی صادر میکنه مبنی براینکه حضانت ونگهداری بچه با کی باشه.

فرق دستور موقت با دستور تامین خواسته اینه که دستور موقت باید خسارت احتمالی پرداخت بشه. هیچ استثنایی هم نداره. دستور موقت قابلیت تجدید نظره.