اعلامیه تفسیری

ما در حقوق بین الملل معاهدات چیزی داریم به نام اعلامیه تفسیری. این اعلامیه تفسیری با حق شرط متفاوته.

اعلامیه تفسیری بیشتر جنبه سیاسی داره وبه دنبال روشن کردن معنی مقرراته. فقط میخواد اون دولت موضوع خودش رو در اون حوزه مشخص که وبگه. البته این اعلامیه تفسیری یک جانبه دولت ها اگر بهش اعتراضی نشه  میتونه بخشی از معاهده بشه ورابطه قراردادی بین دولت ها ایجاد میکنه. میتونه تفسیر یک جانبه ما چند جانبه باشه وچند تا دولت تفسیرش بکنن.

این تفسیر فقط برای همون دولتهایی که تفسیر کردن وبرای کسایی که این تفسیر رو قبول کردن معتبره. پس اعلامیه تفسیری موضع دولت ها رو روشن میکنه. در حالی حق شرط به دنبال مستثنی کردن یا محدود کردن ماده یا مواد قانونیه. وجنبه حقوقی داره. 

نکته:گاهی  وقتا طرف اعلامیه تفسییری میده ولی وقتی محتواش رو نگاه میکنی میبینی حق شرطه ینی دولت میگه این اعلامیه تفسیریه ولی در عمل که نگاه میکنی میبینی نه خیر طرف میخواد حق شرطش رو تو قالب اعلامیه تفسیری به ما غالب کنه. در این موافق ما  اون روحق شرط در نظر میگیریم. نکته دیگه ای که در تفسیر مهمه اینه که تفسیر جنبه اعلامی داره نه تاسیسی ینی فقط به دنبال روشن سازی جنبه های مخلتف یک ماده است وقاعده جدیدی وضع نمیکنه. ما دو نوع ابزار تفسیر داریم. یکی ابزار های اصلی تفسیر دیگر ابزار های تکیملی تفسیر. ابزار های اصلی تفسیر مثل حسن نیت،معنی متداول طبق موضوع وهدف معاهده،سیاق معاهدهمثل مقدمه ضمیمه توافق های بعدی ویا رویه های بعدی که در رابطه با اون معاهده است. ممکنه کلا طرفین رویه بعدی یا توافق بعدی متفاوت باشه ولی چون موضوعشون مشترکه میتونه مورد استناد قرار بگیره. به عنوان تفسیر.

وسایل  تکمیلی تفسیر همون توجه به کارهای مقدماتی میشه. برسی مذاکره اولیه برسی پیش نویس معاهدات. ما تنها زمانی میتونیم به تفسیر تکمیلی مراجعه کنیم که از طریق ابزارهای  اصلی تفسیر به نتیجه نرسیم.