حل وفصل اختلافات بین المللی

ما دو نوع سازوکار برای حل فصل اختلافات بین المللی داریم.

 یکی سازوکار حقوقی که شامل دیوان وداوری هستش

یکی ساز وکار غیر حقوقی هستش که شامل میناجی گری،مشاوره،تحقیق،کمیسیون سازش ومذاکره هستش. تمایل به حل فصل اختلافات از طریق سازکار غیر حقوقی بیشتره.

بند 3 ماده 2 منشور اشاره به حل فصل مسالمت آمیز اختلافات داره. توسل به زور برای حل اختلافات ممنوعه. حل فصل مسالمت امیز اختلافات اجباریه اما دولت ها در انتخاب روش ازاد ان.

طرف های اختلاف محدود به دولت ها نیست میتونه سازمان های بین المللی باشه. هر شخصی که بتونه طرف حق وتکلیف در حقوق بین الملل قرار بگیره.حمایت دیپلماتیک یک دولت از یک فرد عادی میتونه اختلاف خصوصی رو به یک اختلاف بین المللی تبدیل کنه.

3 تیپ اختلاف وجود داره. اختلاف حقوقی،سیاسی،فنی 

اختلافات حقوقی ممکنه جنبه سیاسی هم داشته باشه.

هر عدم توافقی به معنی اختلاف درمعنی حقوقی نیست. باید ملاک ما طبق تعریف ICJ باشه.ملاک ما درباره اختلاف،اختلافاتی است که صلح امنیت بین المللی به خطر بیفتد. صلح امنیت بین المللی را تحت تاثیر قراردهد.

صرف انکار طرفین مبنی بر اینکه موضوع مطروحه بیان وجود اختلاف نیست کافی نیست.

(عدم توافق بر سر یک موضوع حقوقی و یا یک واقعیت و همچنین،اختلاف نظر حقوقی  و یا تعارض منافع میان طرفین آن.))

ر پی این شکایت، دولت مصدق اعلام کرد از آنجا که این معاهده بین دو کشور بوده و یک قرارداد بین‌المللی نیست، لغو آن نقض قوانین بین‌المللی محسوب نمی‌شود و به همین دلیل طرح شکایت انگلیس از ایران در دیوان بین المللی لاهه نابجاست.

وضعیت با اختلاف فرق داره.

وضعیت میتونه منجر به اختلاف بشه. وضعیت مربوط به یک کشوره در حالی که اختلاف مربوط به دوکشوره.در وضعیت صلح امنیت بین المللی یک کشور به خطر افتاده.

اعضا سازمان ملل خود به خود عضو اساسنامه دیوان بین المللی دادگستری هم هستند.